Ay Işığında Bipolar
Eski Yunan'dan beri kime mektup yazsam kendini öldürüyordu. Biri sevişirken kendini astı, bir diğeri ise bekaretini namusuyla diktirdi, yaşam kısa saçlıların intikamıyla sürüp gidiyordu. Mektupları hep erteledim, kendime ya da doğmamış bir kadının kızına, belki de yaşamımızın en değişik deneyimi olan anlatmaya çalışma çabasıyla Tanrı'ya. Onunla konuştuğum zaman gerçekten iyi hissediyordum. Biliyordum, yoktu, tıpkı babasız evlerde büyüyen bizler gibi ama yine de o evin var olmasını istemek, bir keman sesinin en tiz anında içimizi rahatlatması gibi. Ya da büyük göğüslerimizi saklamak için giysilere sarmalanmamız gibi. Mektup yazacaktım, kim ölürse ölsün dedim içimden. Ben kendimi iyi hissetmedikçe, dünya bana baharlar ve yazların sıcaklığını getiriyordu. Ben soğuk zamanlarda doğmuştum ve ölmeden önce hiçbir güzel söz yazamayacaktım. Bunları fark ediyordum ve soğuk bir asansörün en tepesinde tüm şehri izliyordum. Bir Van Gogh değildim, gece yıldızlı değildi, her şey ay ışığı altında geçiyordu. Büyük bir retro vardı, tüm her şeyi buna bağlayarak kendimizi delirtiyorduk. Sözü uzatmayacağım, yalnızdım. Kendimi kimle olursa olsun yalnız hissetmiştim, anne karnında beri ya da babaların ilk tokatı ya da aldatılmaların yakalanmasındaki morfin etkisi gibiydi. Bilinçli bir Salinger okuruysanız kimseyi acı vermek için aldatmazsınız. Parmaklarım ağrıyor, yazmak istemiyorum hiçbir şey ama gökyüzünü ve ışıklardan önce anlatmam gereken bir şey vardı. Yanıma gelmen için üç kere neyden bahsetmeliydim bilmiyorum. Her şeyi yok edecektim ama bunu tek başıma yapamıyordum. Bir masal anlatacak olsaydım hemen sen aklıma geliyordun, sana savaş alanlarını anlattığımdaki heyecanını görebilmek için. Yürüdüm, rüzgarlı tepeler arasında içki içmesem bile bir sigara içebilirdim sana anlatmak adına, bir masal gibi girsem de bir mektup gibi sana hitap etse de aslında her şey benim adıma, bir anlam arayışıydı, hiçbir zaman dışarıda dans edip, öpüşmedim. Bunları oyun oynayarak yapabilirdim. Bir oyun oynasak mı dedim ve sen geri geldin, insan bipolar olunca pek yalnız kalamıyor.
Uzun zamandır uyumamıştım, gözlerimdeki kırmızılıkların insan olduğumdan ve damarla çevrili olduğundan dolayı olmasını diliyordum. Sen hemen gözlerini yine büyük büyük açtın ve dinlemek için bir sigara yaktın, ellerinin bedenini göre iriliği aynıydı, arkadan seni izlemek bir palyaçoya bakmak gibiydi, bunları siyah beyaz bir fotoğraftan aldığım karelerden de anlatabilirdim. Oyun oynasak da sana anlatmam gerekenleri bir masal olarak başlayacağım.
Antik Yunan'dan beri her şeyi yok eden Herostratos'un ruhunu taşıyordum. Kutsallıkların gerçek olabileceğini düşünmüyordum. Hiçbir aşk, hiçbir sevgi uzun süre bende yaşamayacaktı, kendi çocuğumu öldürecek kadar sevebilirdim. Kaç ki, yaşam seni bir şeye benzetmesin, her işten ya da zamandan kaçabilirdim fakat oyunlardan asla, benim zamanı unutmam için oyun oynamam gerekiyordu. Bunu bir ara başarmıştım, sonra bipolar olduğumu ve lityum kullanmam gerektiğini öğrendim, tüm bu enerjimin aslında herkesi üzdüğünü fark edememiştim. Senin hayalin vardı ve sen gerçekten, insanların hem hayali hem de gerçekleri yaşar, ben ise herkesin hayaliyle daha iyi zaman geçirdiğimi fark ediyordum. Geçen de metroda karşılaştığım kadını sana anlatmak istiyorum, kadın sadece gülüyordu, uzun uzun gülüyor ve donuk bakışları altında hiçbir yere gitmiyordu. Bu bana neden çekici gelmişti bilmiyorum. Sen de belki de böylesindir, neden, nasıl, kimden gidilirdi ki, herkese karşı bir şarkı yazabilirdin belki de ama kendi içindeki akvaryumda hep boğulmak için bir balık oluyorduk.
Seninle oturduk, ne oldu diye sormadan önce bir bankta dizlerine yatıp, sadece insan olduğum için benimle konuşmanı istebilirdim. Sadece sana anlatabilirdim, her bağ bir yok oluş yaratır diye bağırabilirdim, hiçbir bağ olmadan, bir bilgisayar ekranı gibi olabilseydik ya da telefondaki tanımsız numaralardan ve önemsenmeyen ama arandığında kim ki bu, diyebildiğimiz bir şey olsaydı. Bak ben her şeyimi nereye sakladığımı bilemiyordum. Bir var bir yoksa her şey eşit demektir, herkes bir zaman vardır ama bir zaman da yok olması gerekir, bunu biz öğrenmiştik, bipolarım diye tüm kelebeklerin ölmediğini gece düşündüm, bir penreceden çıkamıyorum, sevgi dediğimiz şeyin de öldürme kuvveti olduğunu susarak anlıyordum. Annem ve her kadın kadar, babam ve her erkek kadar, her şey kadar eşit olmak zorunda değildik. Dizlerinden dolayı her şeyi yarım görüyordum, kimse nasıl mektup yazılır da bilmiyordum. Bak diye söze girdim, olayları sana sıralamak isterdim. Sen de arkasından sadece gülecek olmanı ya da gözlerin dolunca biraz yürüyüp, asansörden aşağıya, sessizlikle beklemek isterdim. Zamanı yok etmek için farklı zamanda orada farklı bir eylem gerçekleştir diyor eski yazarlardan biri. Ben gökyüzünden tüm şehre bakıyordum, kanatlarımı unuttum, çocuklarımı unuttum, yazılarımı ya da kimi ay ışığında unuttuysam hepsi döngüsüyle yok etti beni. Ölmemek için amaçlar buldum, her şeyden geçebilmek adına geceleri sadece sustum, her şeye karşı susunca sadece susmanın beni öldürdüğünü ve değiştirdiğini gördüm, her şeyi yakıp yıkmak istiyordu Herostratos'um. Şimdi sana mektubumda söylediğim sözü söyleyeceğim, varlığın yüzünün güzelliğini asırlardır bekledi Tatyana. Tatyana da öldü, bir kitabı vererek yok ettim onu. Düşünsene zaman geçirdiğin her şeyden bu kadar çabuk vazgeçebilsek, sen salıncağa binmeyeli ne kadar zaman oldu?
Yıldızlar göründüğünde kaybolduğunu ve sende gözlerinden damlalarla bir başka gökyüzünün altında yaşadığını biliyorum. Gözlerine uzun uzun bakabilseydim anlatacaktım sana, bir roman kahramanıyla insan nasıl karşılaşır diye, belki de herkes kitap yazacak kadar yazar ya da ressam olmalıydı Van Gogh'u ya da Klimt'i, Schiele'i unutacak. Korkuyordum, hep aynı şeylere muhtaç kalmaktan. Kendimi öldürebilseydim mektup yazamayacaktım. Böyle şeylerle ben kendimi korumaya çalışıyordum, ölmemek adına yeni yok edeceğim umutlara karşı Bipolarca yakınlaşıyordum. Aslında her şeyin çirkinliği altında bir şarkı çalabilirdim. Oyun oynayalım, haydi kim bulutların olmadığı bir gökyüzünde daha iyi bir tablo ismi bulabilirdi. Sanılandan daha hızlı olabilirdi oyun, Işıklardan Düşen Engizisyon, Batı Yakasının Örümceği, Geyikli Gecenin Üzgün Kadını, Lenea'nın Güzel Tebessümü ya da daha kötü bir çeviri ile Sessizlik Üzerine Geç Montaigne gibi daha anlamsız şeyler uydurabilirdim. Konuşacak ne çok şey buluyor hasta olanlar ya da ölmemeye çabalayanlar. Tanrı'ya şirk koşabilirdik sahil yolunda, biraz nefes nefese kalırdık, seksten başka her nefes nefese kalmanın aptallığını konuşabilirdik. Üzgünlük geliyor aklıma, mektubumun bir sonu olmayacağını biliyorum, çünkü bu oyunda kendimi yaşamda tutmak için daha fazla oynamalıydım. Gidecek gibiyim, annem intihar etmediği için tüm bu acılar aslında, kimseyi de suçlayamıyordum, kaçamıyordum ve sana anlatacak ne kaldı bilemiyordum. Sen mektup yazamazsın ellerin yok, Kant'ın elleri yok, Nietzsche'nin bıyığı yok, her şeyin göründüğü gibi olmadığını bildiğimiz bir dünya yok. Antik Yunan'da demiştim; Synospea adındaki kadın kime mektup yazsa o yok olurmuş, Zeus onun mektuplarını yazarların yaşamlarına aktarmış, biri Kafka olmuş biri Anais Nin biri Tezer Özlü oluşmuş, her yazar bir yüzyıl sonrasının insanlarını yaratmış. Şimdi ben de seni bir sonraki yüzyılda sevecek, aşık olacak ya da senin gibi gülecek birine yazıyorum. Ben parkta sana anlatacağım yoksa televizyondaki siyah beyaz ışıkların, bir maviliği öldürdüğünü hiçbir zaman anlayamazsın.Virginia Woolf olsaydım, taşlarla nehirde boğulmadan önce salıncakta sallanırdım. Her kalça için uygun salıncak vardı çünkü kimse sığmayacağı bir dünyada var olamamıştı.
0 yorum: